Echinacea purpurea

Ostatnio przeglądałam książkę Tonego Lorda, 'Best Borders’ szukając tam inspiracji do nowej rabaty, która ma powstać wiosną.  Patrząc na zdjęcia uświadomiłam sobie, że kupując ciągle nowe rośliny, nowe odmiany zapominam często o bylinach tzw podstawowego doboru. To one właśnie tworzą na rabatach duże plamy kolorystyczne zapewniając wizualny efekt.  Wiele starych bylin i odmian wycofano z produkcji, pojawiły się nowe (i wciąż pojawiają), często efektowniejsze jedynie z bliska.  Warto więc pamiętać  i sadzić  takie odporne i niezawodne byliny.  Jedną z nich jest właśnie jeżówka purpurowa- Echniacea purpurea.

Jest naprawdę niekłopotliwa w uprawie, długo kwitnie – zaczyna kwitnienie w lipcu a kończy pod koniec września. Wystarczy w kępie posadzić kilka sztuk a efekt murowany.  Dobrze czuje się na słonecznym stanowisku, lekko wilgotnym. Daje też obfity samosiew. By tego uniknąć wystarczy ścinać przekwitłe kwiatostany.

Kwiaty z siewu mogą być bardzo ciekawe, różnią się szerokością płatków, ułożeniem, nasyceniem barwy.
Na rynku pojawiła się cała masa nowych odmian jeżówki, krzyżówek z innymi gatunkami o kwiatach pełnych, podwójnych czy też żółtych lub pomarańczowych reklamowanymi czasem jako kolor prawdziwej pomidorowej zupy:) No cóż, najwidoczniej Amerykanie dodają do zupy duuuuużą ilość śmietany:) Większość tych odmian ma naprawdę ciekawe i piękne kwiaty, ale by osiągnąć katalogowy  efekt naprawdę trzeba posadzić po kilka sztuk z odmiany, co cenowo może się równać z perskim dywanem:) Dlatego zachęcam do podziwiania i sadzenia najzwyklejszej jeżówki purpurowej – królowej końca lata:)

Roślina chętnie odwiedzana jest przez owady, ma także szerokie zastosowanie lecznicze w ziołolecznictwie i homeopatii.