Polystichum makinoi

Szperając trochę w swoich zdjęciach znalazłam zdjęcia tego paprotnika. Właściwie nie wiem dlaczego go wcześniej nie pokazałam, może dlatego że te zdjęcia szałowe nie są. Może to niezbyt odpowiednia pora na pokazywanie paproci, ale potem pewnie znów umknie gdy wiosna objawi się na całego. Uprawiam go już od kilku lat, nawet bałam się na początku o jego zimowanie, ale  chyba do zmarzluchów nie należy. W Encyklopedii paproci Sue Olsen podaje strefę od 5 do 9 (u mnie jest 6b), Jak wszystkie zimozielone paprotniki i ten zasługuje na uwagę. Powinien dorastać maksymalnie do 75 cm, ale ja o takiej wysokości mogę jedynie pomarzyć.  Rośnie w dość suchym miejscu i pewnie to jest przyczyną nikczemnego wzrostu. Jednak na suszę i to długotrwałą jest odporny.

Na pewno nie lubi bezpośredniego słońca, w zeszłe upalne lato niektóre listki były przypalone, No ale co nie było?

Pochodzi z Azji, rośnie między innymi w chłodnych lasach Himalajów. Uprawa nie jest skomplikowana, dobrze zdrenowana gleba, wilgotna, bogata w próchnicę i ocienione stanowisko. Roślina z tych które się sadzi i można o niej zapomnieć. Unikałabym jedynie sadzenia pod bardzo starymi drzewami, zwłaszcza takimi zaliczanymi do pijusów ogrodowych.

Rośnie u mnie powoli, każdy z trzech egzemplarzy przyrasta mniej więcej w jednakowym tempie. Staram się mu wiosną dosypywać na wpół rozłożony kompost liściowy w charakterze ściółki, zdecydowanie wszystkim paprociom to służy. Gdybym musiała wybrać tylko kilka paproci ze swojego ogrodu, zdecydowanie ten znalazłby się na liście.  Jak większość paprotników i ten gatunek  jest szalenie elegancki, pędy pięknie wyginają się w łuk. Jak dotąd nie dostał okrywowego towarzystwa, poczekam aż bardziej się rozrośnie. Mam nadzieję, że rosnąca w pobliżu  Hakonechloa macra 'All Gold’  na tyle wolno przyrasta, że nie będzie próbowała go zdominować. Niecierpliwie czekam na maj… uwielbiam jak pastorały paproci wychodzą z ziemi. Może i ten paprotnik doczeka się swojej sesji?

Tekst i zdjęcia Marta Góra