Rosemoor – w krainie mchu i paproci

To już ostatnia część opowieści o Rosemoor, tym razem ruszam w zacienione rejony ogrodu by pokazać piękno paproci. Sama zaczęłam uprawiać je wiele lat temu, zarażona  skutecznie tą miłością do nich przez pewnego botanika:) I obdarowana wtedy kilkoma gatunkami, które rosną u mnie do dzisiaj.

Cieszę się, że są coraz bardziej popularne w ogrodach i nie kojarzą się już jedynie z pióropusznikiem strusim.

Rosemoor pod względem mnie nie rozczarował, paproci rośnie tutaj sporo. Na dodatek takich jak lubię – proste formy, bez wymyślnych grzebieni na końcach.

Spotykałyśmy je w niecodziennych aranżacjach:

I tradycyjnie na murkach i murach, zajmowały każdą wolną przestrzeń:

Oczywiście nie mogła zabraknąć Adiantum venustum malowniczo zwisającego ze skał w wąwozie:

Na paprocie można było się natknąć praktycznie w każdym miejscu, gdzie tylko był kawałek cienia, od ogrodów formalnych po arboretum:

Phyllitis scolopendrium, jeden z moich ulubionych gatunków pięknie wkomponowany pomiędzy skały i stare pnie:

Kolejnym rodzajem, który darzę szczególną atencją są paprotniki (Polystichum), w Rosemmor królował Polystichum munitum, całe kępy rosły praktycznie w każdym cienistym zakątku:

Zakochałam się też w Athyrium ’Ghost’, jeśli gdzieś znajdę nie zawaham się kupić:

Adiantum pedatum również porastało skały:

Blechnum pena-marina, chyba nie doczekam takiego okazu:

Dryopteris erythrosora 'Prolifica’, chociaż nagrodzona AGM dla mnie raczej o dyskusyjnej urodzie:

Nie to co gatunek, czyli Dryopteris erythrosora:

Każdy widziany egzemplarz dorastał do całkiem sporych rozmiarów, poniżej Ewa pozuje żeby pokazać skalę:

Również Asplenia wykorzystywały każdy kawałek wolnego murku:

Na koniec zagadka, której do końca nie udało mi się rozszyfrować:

I tak żegnam Rosemoor, do następnego mam nadzieję razu…

Tekst i zdjęcia Marta Góra